…Ես էդ սրսկելու դեղը չեմ ուզում, շատ վատ եմ տանում: Եթե նույն դեղը լինի «տաբլետկեքով»`կխմեմ, էդ դեղն ավելի լավն էր, բոլորովին ցավ չէի զգում: Հիմա էս մեկը [Տրամադոլը] էդքան էլ չի օգնում, ցավում ա, ահավոր ցավում ա... …Էնքան ոտքիս վրա հաց եմ թխել, որ ոտքերս կծվկվել են երևի, մեջքս է ալ կոտրում, հաստատ դրանից ա...

Ես գիտեմ, որ Քրիստոսը միշտ ինձ հետ ա, ու գնալուց էլ ձեռքս կբռնի ու կտանի: Հիմա ես ուզում եմ հնարավորինս քիչ անհանգստացնեմ հարազատներիս, ու ցավ չզգամ…Ես ընտանիք ունեմ, հարազատներ, բայց մարդիկ կան, որ խնամող չունեն, խնամողն էլ աշխատող ա, ծախելու տուն էլ չունեն, ո՞վ ա գնում իրանց մորֆինի հետևից, ի՞նչ են անում, ա՛յ, նրանց ավելի ա պետք էդ օգնությունը…